تأثیر ترجمه دوران پس از مشروطه بر سه نویسنده پیشرو ایرانی (جمالزاده، هدایت، آل احمد)

ادبیات معاصر هر کشوری همواره تحت تأثیر عوامل بسیاری از جمله ترجمه بوده است. مترجمین و ترجمه های آنان همواره افکار جامعه ی مقصد را با ایدئولوژی ها، باورها، انقلاب ها و جنبش های دیگر کشورها آشنا ساخته اند. آشنایی با این موارد خواه ناخواه، چه از نظر ایدئولوژیک و چه از نظر سبک، جامعه ی مقصد را تحت تأثیر خود قرار می دهد. تحقیقات و مطالعات علمی در مورد این تأثیرات می تواند ما را در تشخیص آنچه که در یک فرهنگ، اصیل است از آنچه که نهایتاً از ترجمه منتج شده است، یاری کند. در این مطالعه کوتاه می بینیم که چگونه این سه نویسنده (جمالزاده، هدایت و آل احمد) در نوشتار خود تحت تأثیر آثاری بودند که یا خود ترجمه کرد بودند یا دیگری و یا اینکه آنها را خوانده بودند. با مطالعه ی ترجمه ها و نوشته های جمالزاده در می یابیم که او گاه تحت تأثیر متون خارجی بود و گاه ترجمه هایش تحت تأثیر سبک نوشتاری اش بودند. هرچند که خودش اعتقاد داشت که نباید از هرآنچه که از غرب می رسد پیروی کنیم، ولی می توان رد سبک نوشتاری غربی را، که خود را بین انبوهی از اصطلاحات و ضرب المثل ها و عبارات عربی پنهان کرده، در نوشته هایش یافت. می دانیم که هدایت فرانسه را بخوبی می دانست و آثار بسیاری را از این زبان خوانده و یا ترجمه کرده بود. پس عجیب نیست که نوشته های خود او نیز تحت تأثیر این آثار قرار گرفته باشند. در واقع او این سبک نوشتار را برگزیده بود، چرا که آنرا برای بیان افکار و عقاید خود کارآمد می دانست و سبک های موجود پیش از او قابلیت رساندن این افکار و عقاید را نداشتند. در سبک آل احمد رد پای سبک «سلین» بخوبی به چشم می خورد. در حقیقت او از سبک سلین برای ایجاد سبکی شخصی و منحصر بفرد بهره برده بود که می توانست بوسیله ی آن جهان بینی و انتقادات خود را به گوش جامعه برساند.